Önceden bir Hayat okuluna başlayacağın zaman Mezuniyetin sorulurdu.
Sonra ise iş deneyimin…
Şimdi ise bu iş tersine döndü, varsa torpil ne deneyim nede mezuniyet önemli.
Mezuniyet kılıfı sağlama almaya yarıyor.
Bilindiği gibi okullarda eğitimle öğretim birlikte yürütülür.
Ne yazık ki sıradan bir prosedür halini almış kotu durum.
Öyle bir hal aldı ki insanlar bunu doğal kabul ediyor.
"Buldun mu torpil?", "sınavlar falan hikaye, tanıdık birisi olmazsa zor o iş.." diyerek umudunuzu yitirmenize yol acıyorlar.
Sürekli "inşallah olur, hadi hayırlısı" gibi temennileri duymaktan gına geliyor.
Sizinle ayni eğitimi almış, birlikte okuduğunuz, sizden tek farkı yüksek mevkideki birilerini tanımaları olan insanların birer ikişer ise girdiğini gördükçe daha da sinirleniyorsunuz.
Hatta yakın çevrenizdekilerin sinsice bir yerden torpil bulup size haber vermediklerini sonradan öğrendiğiniz bile olabiliyor.
Asıl tiksindiren bunun biraz daha ötesi olan torpille işe girdikten sonra torpiliyle övünmek ve yine de mutlu olmamaktır.
Torpille giren biri gücünü göstermek için torpiliyle telefonda konuşuyor ve bununla övünüyor.
Daha kötüsü, benim saçma sapan bir şekilde kasarak girdiğim yere o kılını kıpırdatmadan giriyor ve hala bulunduğu mutlu değil, torpilinden daha iyi yerler bekliyor.
İşte böyle günlük, tanım: torpille işe girmek sınırsız küfretmeye yol açan bir eylemdir.
Türkiye'nin en önemli kurumlarında bile bir referans notuna göre adam istihdam edildiğine göre bizim için normaldir.
On binlerce cv arasında seçim yapılmasında büyük kolaylık sağlar insan kaynaklarına.
